Zapraszamy na kolejny odcinek „Historii okolic Elbląga”, przygotowany przez Karola Wyszyńskiego, przewodnika PTTK. Tym razem czekają na Was ciekawostkina temat miejscowości z gminy Kisielice, należącej do województwa elbląskiego w latach 1975-98.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1422 r., dotyczyła kościoła. W 1789 r. odnotowuje się jako wieś szlachecką z folwarkiem. Na początku XIX w. reformy uwłaszczeniowe objęły również mieszkańców wsi, ale folwark funkcjonował do początków XX w. Obecne miano nadano wsi po 1945 r., poprzednią było - Bischdorf.
Jędrychowo
Jest to wieś położona nad jeziorem Popówko, płytkim ale bogatym w ryby. Wypływa z niego rzeka Osa, która jest dopływem Wisły.
Po raz pierwszy wspomina się o wsi w 1313 r., kiedy to wystawiono dokument lokacyjny dla zasadźcy, niejakiego Jahanna. Wieś jednak istniała nieco wcześniej i powstała na obszarze dawnej osady Prusów. Z chwilą lokacji miejscowości istniał tu też kościół, ale uległ on zniszczeniu w XV w. podczas wojen polsko-krzyżackich.
W 1525 r. wieś przejął biskup Erhard von Queis, a następnie biskup Georg von Polentz, tenże testamentem włączył Jędrychowo do dóbr Lęgowo. W 1800 r. dobra stają się własnością rodu von Rebnitz, który godnie z reformą przyznającą chłopom wolność wydziela dla nich z części swych ziem 15 gospodarstw.
110 lat później liczba gospodarstw indywidualnych wzrosła do 28. W tym samym czasie majątek został wykupiony przez Bank Chłopski z Gdańska, a od niego z kolei część ziemi nabył Christian Dittmar z Mózgowa. Pod koniec XIX stulecia w Jędrychowie działał młyn, funkcjonowała cegielnia oraz tartak napędzany silnikiem parowym.
Od wspomnianego wyżej banku wykupili też część ziemi: Christian Dittmar z Mózgowa, Albert Reimann, Johabb Kutta i Gottlieb Ketz.
Reitman wzniósł dwór na terenie wsi. W 1870 r. powstała szkoła. Właściciele majątku czerpali korzyści z rybołówstwa i torfowisk. We wsi była cegielnia, młyn dwóch fryzjerów, rzeźnik, kowal, stolarz, piekarnia. Obecnie w pobliżu wsi istnieje farma wiatrowa.
Obecna nazwa pochodzi z nadania po 1945 r, poprzednio wieś nosiła miano Heinrichau.
Butowo
Miejscowość po raz pierwszy została wymieniona w źródłach w lutym 1289 r. przy okazji nadania tych dóbr Prusowi Navierowi i jego synom. W 1364 r. jako właścicieli wymienia się ród Elnis, dwa lata później otrzymali oni od biskupa pomezańskiego 47 łanów ziemi.
Około XV w. wieś staje się własnością kilku osób: proboszcza Alberta, Borota Michała i Pała którzy byli braćmi, a także dzieci Sambora von Balowa. Mniej więcej w tym okresie wieś wykupił biskup pomezański, aby nadać ją Moonchom: Bertoldowi, Janowi i Jerzemu będącymi synami Henryka.
Kolejnym właścicielem jest Jan von Kosot który otrzymał ją z nadania biskupa Hioba von Dobenecka. W 1537 r. Kosot dzieli się majątkiem ze swą matką. Pół wieku po tym podziale wieś ma znów kilku właścicieli: von Kospota, von Kletzena i ród der Weide-Wierzbowskich, aby w 1606 r. być w całości własnością Pawła i Franciszka von der Weide-Wierzbowskich jednocześnie przybrali oni do swego nazwiska miano Butowscy.
Nowym współwłaścicielem od 1664 r. został Bartłomiej Stanisław Borowski. Natomiast w początkach XVIII w. wieś kupił generał porucznik wojsk polskich Jan Krzysztof Bardelben.
Obecną nazwę wieś otrzymała po 1945 r., poprzednie jej miano to Bauthen.