W tym dniu w świątyniach chrześcijańskich wieczorem sprawowana jest Liturgia Paschalna, która w swej symbolice nawiązuje do nocy Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. W ciągu dnia w kościołach błogosławione są także pokarmy, od których rozpoczyna się tradycyjne wielkanocne śniadanie. Zobacz zdjęcia.
Najważniejszym wydarzeniem Wielkiej Soboty jest liturgia Wigilii Paschalnej. W świątyniach rzymskokatolickich rozpoczyna się ona od obrzędu poświęcenia ognia i wody, co nawiązuje symbolicznie do przedstawionych w Biblii opisów chrztu i oczyszczenia, które przynosi (Ewangelia św. Marka 16, 1-8; 1Kor 15, 1-9. 12-20). Dlatego tego dnia dokonuje się w świątyniach także chrztu katechumenów. Poprzez czytania liturgiczne Wielka Sobota, podobnie jak pozostałe dni Wielkiego Tygodnia przedstawia dzień po dniu koleje procesu, zdrady Judasza, drogi krzyżowej, męki i śmierci Jezusa Chrystusa, co ma na celu przygotować duchowo wiernych na czas radosnego świętowania Zmartwychwstania. Odczytywane w tych dniach fragmenty Pisma św. wskazują na te aspekty ludzkiej miłości, które wiążą się z poświęceniem, zaufaniem, wytrwaniem, wiernością wobec wyznawanych wartości i podjętych zobowiązań, a nawet z gotowością by oddać za kogoś życie.
W tradycji polskiej zakorzenił się zwyczaj przygotowywania i błogosławienia tego dnia święconki, czyli podstawowych pokarmów spożywanych podczas śniadania wielkanocnego w niedzielę zmartwychwstania. Naszykowane do błogosławieństwa pokarmy umieszcza się w koszyczkach. Tradycyjnie kapłan błogosławi najpierw chleb, a następnie jajka, wędlinę, ser żółty, chrzan, ciasto i sól. Jest to siedem podstawowych produktów, które powinny znaleźć się na świątecznym stole. Symbolizują one pierwociny płodów ziemi i pokarmów, za które chrześcijanie dziękują Stwórcy spożywając wielkanocne śniadanie wraz z gośćmi zasiadającymi przy świątecznym stole, na którym ustawiana jest często figurka baranka. Zwyczaj umieszczania najpierw w święconce, a potem na wielkanocnym stole figurki baranka z czerwoną chorągiewką, sięga VII wieku i symbolicznie odnosi się do baranka, którego w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, składano w ofierze paschalnej i który stał się symbolem Jezusa Chrystusa i Jego ofiary. Oficjalnie zwyczaj został uprawomocniony przez papieża Urbana V (1310-1370) który chciał, aby wierni podczas świętowania nie zapominali o istocie wielkanocnego przesłania. O istocie i wymiarze duchowym Wielkanocy przypomina zwyczaj kultywowany w wielu rodzinach, kiedy to głowa rodziny składa domownikom i gościom życzenia, po czym samo śniadanie poprzedza odczytanie fragmentu ewangelii św. Jana opowiadającego o poranku zmartwychwstania Jezusa (J 20, 1-9) lub krótka modlitwa:
„Chrystus zmartwychwstał. Alleluja. Z radością wysławiamy Ciebie, Panie Jezu Chryste, który po swoim zmartwychwstaniu ukazałeś się uczniom przy łamaniu chleba. Bądź z nami, kiedy z wdzięcznością spożywać będziemy te dary, i jak dzisiaj w braciach przyjmujemy Ciebie w gościnę, przyjmij nas jako biesiadników w Twoim królestwie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen”.
W koszyczkach ze święconką poza siedmioma podstawowymi produktami znaleźć można obecnie także czekoladowe zające oraz inne przysmaki, które choć nie przedstawiają głębokiej symboliki egzystencjalnej, znajdują swoje uzasadnienie w tradycji polskiej i w zwyczajach rodzinnych. Błogosławieństwo i poświecenie pokarmów świątecznych w Wielką Sobotę odbywa się w kościołach parafialnych i w kaplicach. Np. w katedrze św. Mikołaja co pół godziny w godz. 10-17.
