Leśnicy mówią o nich "inteligentne, ciekawskie, a jednocześnie płochliwe". Bobry, których na Żuławach jest pełno, bardzo często żyją w klasycznym modelu rodzinnym, czyli ojciec, matka i dwójka dzieci. Lubią zjeść korę wierzby, topoli czy dębu, w gorszych momentach nie pogardzą olchą, ale ich przysmakiem są buraki cukrowe.
Na terenach wokół Elbląga bobra można spotkać przede wszystkim na Żuławach, gdzie żyją niemal przy każdej z rzek, a także w pobliżu Jeziora Druzno czy w Dolinie Narusy nieopodal Fromborka.
Zwierzę to wybiera różne miejsca do życia. Czasami są to leśne rozlewiska, czasami brzegi rzek, ale nie zawsze budują żeremia.
- Jeżeli zwierzę ma możliwość wykopania nory, to wybierze tę opcję. Żeremia buduje tylko na płaskich brzegach jezior, gdzie nie ma możliwości zrobienia takiej dziury w skarpie – wyjaśnia Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg.
Zdecydowanie najlepiej czuje się w wodzie i tak urządza urządza przestrzeń wokół siebie, by do danego miejsca, na przykład takiego, w którym rośnie upatrzone drzewo do zjedzenia, móc bez problemu podpłynąć. Stąd wziął się jego przydomek – "architekt" albo "inżynier".
Bobry są konserwatywnymi weganami, nie jedzą ślimaków, ryb, żab czy innych stworzeń. Podstawą ich diety jest kora drzew oraz łyko, podgryzają również kłącza, na przykład te pochodzące od tataraku i co ciekawe lubią buraki cukrowe, pszenicę i kukurydzę, którą wynoszą z pobliskich pól. Na zimę tworzą własne, podwodne spiżarnie, w których magazynują jedzenie, dzięki czemu są w stanie przeżyć tę trudną dla nich porę roku.
W zdobywaniu pożywienia pomagają im strugi, czyli zęby, które są ostre i twarde. Są one bardzo pomocne przy "wygryzaniu" lub jeśli ktoś woli "wycinaniu" drzew, nawet sporych rozmiarów. Ogon, nazywany kielnią albo pluskiem, ma kilka funkcji. Jest sterem, elementem napędowym oraz może pełnić funkcję odstraszającą. Dźwięk, który powstaje przy pluśnięciu, jest porównywany przez znawców tematu do huku granatu. Futro składa się z dłuższych, sztywnych włosów oraz krótkich i wełnistych. Jest ich bardzo dużo – kilka tysięcy na centymetr kwadratowy skóry – dzięki czemu woda praktycznie nie dotyka ciała. Można to porównać do filcowego płaszcza albo pianki do pływania.
Bóbr żyje w rodzinnych grupach, gdzie młode wyprowadzają się tuż po osiągnięciu dojrzałości i szukają własnej przestrzeni życiowej. Może być kłopotliwy dla człowieka, zwłaszcza, gdy zniszczy konstrukcje zapobiegające powodziom, wyrządzi szkody w uprawach rolnych czy leśnych. Jednakże jest to gatunek chroniony, dlatego jakiekolwiek działania wobec niego muszą być zaaprobowana przez odpowiednią jednostkę.
Zwierzę to wybiera różne miejsca do życia. Czasami są to leśne rozlewiska, czasami brzegi rzek, ale nie zawsze budują żeremia.
- Jeżeli zwierzę ma możliwość wykopania nory, to wybierze tę opcję. Żeremia buduje tylko na płaskich brzegach jezior, gdzie nie ma możliwości zrobienia takiej dziury w skarpie – wyjaśnia Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg.
Zdecydowanie najlepiej czuje się w wodzie i tak urządza urządza przestrzeń wokół siebie, by do danego miejsca, na przykład takiego, w którym rośnie upatrzone drzewo do zjedzenia, móc bez problemu podpłynąć. Stąd wziął się jego przydomek – "architekt" albo "inżynier".
Bobry są konserwatywnymi weganami, nie jedzą ślimaków, ryb, żab czy innych stworzeń. Podstawą ich diety jest kora drzew oraz łyko, podgryzają również kłącza, na przykład te pochodzące od tataraku i co ciekawe lubią buraki cukrowe, pszenicę i kukurydzę, którą wynoszą z pobliskich pól. Na zimę tworzą własne, podwodne spiżarnie, w których magazynują jedzenie, dzięki czemu są w stanie przeżyć tę trudną dla nich porę roku.
W zdobywaniu pożywienia pomagają im strugi, czyli zęby, które są ostre i twarde. Są one bardzo pomocne przy "wygryzaniu" lub jeśli ktoś woli "wycinaniu" drzew, nawet sporych rozmiarów. Ogon, nazywany kielnią albo pluskiem, ma kilka funkcji. Jest sterem, elementem napędowym oraz może pełnić funkcję odstraszającą. Dźwięk, który powstaje przy pluśnięciu, jest porównywany przez znawców tematu do huku granatu. Futro składa się z dłuższych, sztywnych włosów oraz krótkich i wełnistych. Jest ich bardzo dużo – kilka tysięcy na centymetr kwadratowy skóry – dzięki czemu woda praktycznie nie dotyka ciała. Można to porównać do filcowego płaszcza albo pianki do pływania.
Bóbr żyje w rodzinnych grupach, gdzie młode wyprowadzają się tuż po osiągnięciu dojrzałości i szukają własnej przestrzeni życiowej. Może być kłopotliwy dla człowieka, zwłaszcza, gdy zniszczy konstrukcje zapobiegające powodziom, wyrządzi szkody w uprawach rolnych czy leśnych. Jednakże jest to gatunek chroniony, dlatego jakiekolwiek działania wobec niego muszą być zaaprobowana przez odpowiednią jednostkę.
Marta Wiloch