Piątek, 21 września 1951 r. Głos Wybrzeża nr 250
W walce załóg robotniczych o przedterminową realizację planów produkcyjnych, niezmiernie ważną rolę odgrywa ruch racjonalizatorski.
Nie we wszystkich jednak zakładach produkcyjnych twórcza inicjatywa robotników została należycie wykorzystana. Przykładem tego są Zakłady Drzewne MPRB, gdzie rozwój ruchu racjonalizatorskiego datuje się od 1950r. Pierwszymi racjonalizatorami w zakładach byli: stolarz ob. Szrama, majster tow. Tadeusz Mańko oraz stolarz ob. Jan Junak.
Pomysł towarzysza Mańko i zastosowanie go przy szlifierce pozwoliło na skrócenie czasu wykonywania jednej operacji o 25 sek., co w stosunku rocznym przyniosło przeszło 170 roboczogodzin oszczędności. Ob. Junak w dziale skrzynkarskim przez wprowadzenie nowego sposobu wykonywania skrzynek, znacznie obniżył koszty własne zakładu. Duże też oszczędności przyniosły zakładowi pomysły racjonalizatorskie ob. Szramy i tow. Mańki ulepszające pracę pił tarczowych.
Jak więc widać z przytoczonych przykładów w Zakładach Drzewnych MPRB istnieją szerokie możliwości unowocześnienia procesów wytwórczych. Mimo to, nie stworzono jeszcze odpowiednich warunków do dalszego rozwoju ruchu racjonalizatorskiego. Powołana komisja usprawnień i zorganizowany klub racjonalizatorski nie przejawiają żadnej działalności. Od maja br. nie odbyło się ani jedno zebranie klubu i nie poinformowano załogi komu i gdzie należy składać wnioski racjonalizatorskie. Nie omówiono też sprawy racjonalizatorstwa w czasie narad produkcyjnych, na zebraniach organizacji podstawowej i rady zakładowej.
Niewątpliwie dużą winę za brak odpowiedniej opieki nad klubem racjonalizatorskim ponosi jego przewodniczący inż. Zipser, który dotychczas nie interesował się tym zagadnieniem. Słaby rozwój ruchu racjonalizatorskiego na zakładzie jest też wynikiem złej pracy samego klubu, gdyż nie popularyzuje on ruchu racjonalizatorskiego wśród załogi i nie udziela żadnej pomocy w technicznym opracowaniu wniosków.
Dlatego też komisja uprawnień, rada zakładowa, dyrekcja i organizacja partyjna muszą zastanowić się poważnie nad sposobami ożywienia ruchu racjonalizatorskiego w MPRB.
Nie we wszystkich jednak zakładach produkcyjnych twórcza inicjatywa robotników została należycie wykorzystana. Przykładem tego są Zakłady Drzewne MPRB, gdzie rozwój ruchu racjonalizatorskiego datuje się od 1950r. Pierwszymi racjonalizatorami w zakładach byli: stolarz ob. Szrama, majster tow. Tadeusz Mańko oraz stolarz ob. Jan Junak.
Pomysł towarzysza Mańko i zastosowanie go przy szlifierce pozwoliło na skrócenie czasu wykonywania jednej operacji o 25 sek., co w stosunku rocznym przyniosło przeszło 170 roboczogodzin oszczędności. Ob. Junak w dziale skrzynkarskim przez wprowadzenie nowego sposobu wykonywania skrzynek, znacznie obniżył koszty własne zakładu. Duże też oszczędności przyniosły zakładowi pomysły racjonalizatorskie ob. Szramy i tow. Mańki ulepszające pracę pił tarczowych.
Jak więc widać z przytoczonych przykładów w Zakładach Drzewnych MPRB istnieją szerokie możliwości unowocześnienia procesów wytwórczych. Mimo to, nie stworzono jeszcze odpowiednich warunków do dalszego rozwoju ruchu racjonalizatorskiego. Powołana komisja usprawnień i zorganizowany klub racjonalizatorski nie przejawiają żadnej działalności. Od maja br. nie odbyło się ani jedno zebranie klubu i nie poinformowano załogi komu i gdzie należy składać wnioski racjonalizatorskie. Nie omówiono też sprawy racjonalizatorstwa w czasie narad produkcyjnych, na zebraniach organizacji podstawowej i rady zakładowej.
Niewątpliwie dużą winę za brak odpowiedniej opieki nad klubem racjonalizatorskim ponosi jego przewodniczący inż. Zipser, który dotychczas nie interesował się tym zagadnieniem. Słaby rozwój ruchu racjonalizatorskiego na zakładzie jest też wynikiem złej pracy samego klubu, gdyż nie popularyzuje on ruchu racjonalizatorskiego wśród załogi i nie udziela żadnej pomocy w technicznym opracowaniu wniosków.
Dlatego też komisja uprawnień, rada zakładowa, dyrekcja i organizacja partyjna muszą zastanowić się poważnie nad sposobami ożywienia ruchu racjonalizatorskiego w MPRB.
oprac. Olaf B.