Ta pasożytnicza roślina od wieków cieszy się uznaniem i zainteresowaniem ludzi. Była stosowana jako talizman przeciwko czarnej magii czy złym duchom, ale także jako odtrutka, lek na niepłodność czy afrodyzjak. Jemioła jest również bohaterką licznych wierzeń, a także wykazuje właściwości lecznicze.
W Polsce występują trzy gatunki jemioły. Ten półpasożyt do bytowania najczęściej wybiera topole, lipy, brzozy oraz sosny. W procesie fotosyntezy wytwarza substancje odżywcze, od żywiciela pobiera wodę oraz sole mineralne. Dzieje się to za pomocą zmodyfikowanych korzeni-ssawek. Natomiast okrągłe, białe owoce jemioły stanowią pokarm dla wielu ptaków. I to właśnie one roznoszą nasiona na kolejne drzewa.
Ten kulisty krzew jest również bohaterem wielu wierzeń, ludzie od wieków przypisywali im magiczne właściwości.
"Tak więc wierzono, że krzew ów zaszczepia się na dębie od uderzenia pioruna. Miał to być zatem dar nieba, który uświęcał drzewo. Szczególny wyraz wiara ta znalazła u celtyckich druidów, którzy – jak podaje Pliniusz – nie znali nic bardziej świętego niż jemioła i noszące ją na sobie drzewo, tj. dąb" – wyjaśnia Marek Żukow Karczewski w swoim artykule umieszczonym na portalu ekologia.pl. - "Każdego roku w dniu noworocznym kapłani ci ścinali z trzydziestoletniego dębu krzew jemioły złotym sierpem, a następnie składali ofiarę z dwóch byków. Uroczyste obchody kończyły modły. Zwyczaj ten brał się stąd, iż druidzi uważali jemiołę za symboliczne genitalia dębu (podwójne jagody – jądra, sok jagód – sperma), których ucięcie miało zapewnić ziemi urodzaj".
A oprócz tego wierzono, że napój z jemioły jest odtrutką, afrodyzjakiem, lekiem na bezpłodność, sam krzew traktowany był jako symbol nieśmiertelności i ochrony przed złymi mocami. Jemioła występuje również w mitologii skandynawskiej, wieszana jest również w skandynawskich domach, jako roślina odpędzająca uroki i demony. Z kolei słynny zwyczaj całowania pod jemiołą narodził się w Anglii, prawdopodobnie w XVII wieku.
Obecnie roślina ta jest składnikiem leków, ze względu na swoje działanie moczopędne oraz uspokajające. Obniża ciśnienie krwi, usprawnia jej krążenie, stabilizuje pracę trzustki. Dlatego jest składnikiem preparatów stosowanych w leczeniu nadciśnienia, zaburzeń rytmu serca czy miażdżycy.
Ten kulisty krzew jest również bohaterem wielu wierzeń, ludzie od wieków przypisywali im magiczne właściwości.
"Tak więc wierzono, że krzew ów zaszczepia się na dębie od uderzenia pioruna. Miał to być zatem dar nieba, który uświęcał drzewo. Szczególny wyraz wiara ta znalazła u celtyckich druidów, którzy – jak podaje Pliniusz – nie znali nic bardziej świętego niż jemioła i noszące ją na sobie drzewo, tj. dąb" – wyjaśnia Marek Żukow Karczewski w swoim artykule umieszczonym na portalu ekologia.pl. - "Każdego roku w dniu noworocznym kapłani ci ścinali z trzydziestoletniego dębu krzew jemioły złotym sierpem, a następnie składali ofiarę z dwóch byków. Uroczyste obchody kończyły modły. Zwyczaj ten brał się stąd, iż druidzi uważali jemiołę za symboliczne genitalia dębu (podwójne jagody – jądra, sok jagód – sperma), których ucięcie miało zapewnić ziemi urodzaj".
A oprócz tego wierzono, że napój z jemioły jest odtrutką, afrodyzjakiem, lekiem na bezpłodność, sam krzew traktowany był jako symbol nieśmiertelności i ochrony przed złymi mocami. Jemioła występuje również w mitologii skandynawskiej, wieszana jest również w skandynawskich domach, jako roślina odpędzająca uroki i demony. Z kolei słynny zwyczaj całowania pod jemiołą narodził się w Anglii, prawdopodobnie w XVII wieku.
Obecnie roślina ta jest składnikiem leków, ze względu na swoje działanie moczopędne oraz uspokajające. Obniża ciśnienie krwi, usprawnia jej krążenie, stabilizuje pracę trzustki. Dlatego jest składnikiem preparatów stosowanych w leczeniu nadciśnienia, zaburzeń rytmu serca czy miażdżycy.
oprac. mw