W 1956 r. Szczecińska Fabryka Motocykli rozpoczęła produkcję Junaka M07. Do 1959 r. wyprodukowano około 10 tys. sztuk tego modelu. Potem były tzw. „przejściówki“ ostatecznie zastąpione modelem M10. Dziś na dziedzińcu Muzeum Archeologiczno - Historycznego w Elblągu można było podziwiać kultowe motocykle. Zobacz zdjęcia.
- W założeniu jest to trzecia edycja Zlotu Motocykli marki Junak. To kawał polskiej motoryzacji, motocykl legenda. Na przestrzeni dziejów motocykl był traktowany różnie: Najpierw był to najdroższy motocykl produkowany w czasach PRL, później bardzo często przerabiany na kopie amerykańskich chopperów. Od dobrych 20 lat stał się kultowym zabytkowym motocyklem: przywraca się jego oryginalny wygląd, powstają wytwórnie części - mówił Lech Trawicki, dyrektor Muzeum Archeologiczno - Historycznego w Elblągu na dzisiejszym zlocie.
Konstrukcja motocykla została opracowana w latach 1951 - 52 w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego przez zespół pod kierunkiem Jana Ignatowicza. W latach 1956 - 59 wyprodukowano ok. 10 tys. sztuk motocykla. Potem został zastąpiony przez model M10. Pierwsze ok. 20 tys. M10 miało różnego rodzaju cechy wspólne obu modeli, stąd też zwyczajowo nazywane są „przejściówkami“.
- Jeżdżących „siódemek“ jest bardzo mało. Na pewno ludzie mają je gdzie pochowane, ale takich jeżdżących, to jak już wspomniałem jest bardzo mało. Remont Junaka jest bardzo drogi. Gromadzenie części, wyposażenia graniczy z cudem. Można jednak kupić bardzo dużo replik, które jakościowo są lepsze od replik - mówił Robert Szczesik, który na elbląski zlot przyjechał właśnie „siódemką“ z 1959 r.
Dominowały jednak bardziej popularne „dziesiątki“. Junaki były wykorzystywane przez Milicję Obywatelską jako motocykle pościgowe. Warto przypomnieć, że w 1959 r. Franciszek Stachewicz (polski motocyklista) na Junaku ustanowił rekord prędkości na motocyklu polskiej konstrukcji. na poniemieckiej autostradzie pomiędzy Tczewem, a Malborkiem. „Za aerodynamiczną owiewką siedział skulony, odziany w skórzany kombinezon śmiałek. Motocykl grzmiąc opatrzonym w megafon wydechem, minął białą linię i zaczął oddalać się ku horyzontowi. Operator Polskiej Kroniki Filmowej zaklął szpetnie. Motocykl jechał zbyt szybko, by utrzymać go w kadrze. Przez ułamek sekundy zebrani mogli odczytać namalowany na czerwonej owiewce stylizowany numer „350" i napis „Junak". Na moment cała uwaga zebranych koncentruje się na grupie chronometrażystów. Wynik? Chwila wahania. Odczyt ze smukłych wskazówek stoperów... 24,3 sekundy, czyli 148,1 km/h ze startu lotnego. Teraz jeszcze raz, lecz w przeciwnym kierunku - takie są wymogi regulaminu. Silny boczny wiatr niemal spycha motocykl ze zbyt wąskiej, betonowej drogi. Kierowca musi pochylić motocykl, by przeciwstawić się naporowi wichru. Po chwili mija białą linię. Tym razem mimo wiatru wynik był lepszy : 151 km/h. A więc średnia wynosi 149,3 km/h. Rekord Polski !“ - możemy przeczytać na stronie motocykle.svasti.org
Motocykl, na którym pobito rekord był odrobinę zmodyfikowany. Użytkował go gdański klub „Budowlani“, w którego barwach startował Franciszek Stachewicz. (Franciszek Stachewicz był jego członkiem). Seryjne motocykle osiągały prędkość 115 km/h (M07) i 125 km/h (M10). - Cechą charakterystyczną Junaków jest fakt, że najpierw się go słyszy, a potem dopiero można zobaczyć jak jedzie. Można go rozpoznać po samym dźwięku. Większość „junakowców“ specjalnie nie piłuje swoich maszyn i jeżdżą z prędkością 60 - 70 km/h. Przy tej prędkości fajnie sobie „pyrka“. Ale do 100 km/h też można się rozpędzić - kontynuował Robert Szczesik.
Oprócz Junaków na dziedzińcu elbląskiego muzeum nie mogło zabraknąć klasyków na czterech kołach.
