Ma 17 lat i w przyszłości chce zostać architektem. Jak się nie uda, to zamieszka we Lwowie i będzie robił… buty na miarę.
- Od kiedy zacząłeś interesować się sztukami plastycznymi?
Michał Kornacki: - Moją pasją jest przede wszystkim architektura, a ta wiąże się z rysunkiem i trochę z malarstwem. Myślę, że to zawsze siedziało we mnie. Jednak zacząłem się interesować sztukami plastycznymi w drugiej klasie gimnazjum, gdy poszedłem do MDK-u na pierwsze zajęcia z rysunku architektonicznego. Pracują tam świetni artyści, którzy bardzo angażują się w przekazywanie wiedzy. Dzięki nim mogę się rozwijać. Teraz jestem na etapie rysowania martwej natury.
- Dlaczego chciałbyś zostać architektem?
- Chciałabym tworzyć. Zmieniać przestrzeń, udoskonalać piękno budynków. Już Winston Churchill mówił, że jeśli my kształtujemy budynki, to budynki kształtują nas. Architektura to nie tylko tworzenie budynków pod kątem estetycznym. To musi być również funkcjonalne. Myślę, że to jest dziedzina, w które będę się spełniał.
- Masz swoich ulubionych architektów?
- Chyba nie. Bardziej interesują mnie epoki, style w architekturze i malarze. Uwielbiam modernizm, secesję. Lubię Marca Chagalla, jego obrazy i ich symbolikę. Lubię również Zdzisława Beksińskiego. Myślę, że ich biografie miały ogromny wpływ na ich twórczość. Mieli bardzo bogatą wyobraźnię, która bardzo mi imponuje.
- Jak wybierałeś szkołę średnią i profil, to kierowałeś się już studiami architektonicznymi?
- Tak. Jestem w klasie z rozszerzoną matematyką i fizyką.
- Masz plan B, na wypadek niepowodzenia?
- Mam pewien pomysł. Powiedziałem to pół żartem, pół serio, ale teraz zacząłem na to patrzeć zupełnie poważnie. Będę robił buty (śmiech). Otworzę sklep i będę robił buty na miarę. Wypatrzyłem kiedyś w Warszawie sklep, który działa od XIX wieku. Rodzina z pokolenia na pokolenie robi buty na miarę z różnych skór. Te buty są naprawdę drogie. Cały pomysł bardzo mi się spodobał. I jeśli mi się nie uda z architekturą, to tym się zajmę.
- A pasje oprócz architektury?
- Bardzo lubię podróżować. Gdy jestem w nowym mieście, zawsze dużą uwagę przywiązuję do budynków. Lubię w taki sposób poznawać architekturę, kulturę, sztukę. Chciałbym przez pewien czas zamieszkać we Lwowie. Urzekło mnie to miasto. Byłem tam na wakacjach. To miasto różni się od miast europejskich. Ma ten klimat. Tam ludzie żyją inaczej, jest gwarno. Kiedyś wszedłem w podwórko i poczułem się jak we włoskim filmie. Byłem również w Wilnie, ale to miasto wywarło na mnie mniejsze wrażenie. Chciałbym w przyszłości przejechać się koleją transsyberyjską. Interesuję się również sportem. W gimnazjum uczyłem się w klasie sportowej. Teraz często jeżdżę na rowerze. W wolnym czasie współpracuję ze Stowarzyszeniem Elbląg Europa. Uczestniczyłem w Młodzieżowej Majówce, w Wieczorkach Kulturalnych, w wymianach międzynarodowych. Byłem z nimi w Niemczech i na Litwie. Uwielbiam również muzykę klasyczną, przede wszystkim Fryderyka Chopina i Wojciecha Kilara.
- Myślisz, że warto się rozwijać?
- Trzeba coś robić, żeby mieć ciekawsze życie (śmiech). Poszerzanie swoich horyzontów łączy się z poznawaniem nowych osób i byciem szczęśliwym. Ciężka praca wymaga poświęcenia, to normalne. Rysowanie wymaga kreatywności, cierpliwości, myślenia. Jednak to daje mi tak ogromną przyjemność, że mam ochotę działać dalej.
- Lubisz Elbląg?
- Miasto lubię, jednak myślę, że ludzie trochę za mało działają, a za dużo narzekają. O godzinie dwudziestej na elbląskich ulicach jest pusto. Mimo wszystko mam do Elbląga duży sentyment, myślę, że miasto ma potencjał.
- Czy są w Elblągu jakieś budowle, które szczególnie Ci się podobają?
- Duże wrażenie robi na mnie Katedra św. Mikołaja, jej wysokość, potęga. Również bardzo podoba mi się kamienica naprzeciw dworca PKP. Wielu turystów chwali tę budowlę.
Michał Kornacki: - Moją pasją jest przede wszystkim architektura, a ta wiąże się z rysunkiem i trochę z malarstwem. Myślę, że to zawsze siedziało we mnie. Jednak zacząłem się interesować sztukami plastycznymi w drugiej klasie gimnazjum, gdy poszedłem do MDK-u na pierwsze zajęcia z rysunku architektonicznego. Pracują tam świetni artyści, którzy bardzo angażują się w przekazywanie wiedzy. Dzięki nim mogę się rozwijać. Teraz jestem na etapie rysowania martwej natury.
- Dlaczego chciałbyś zostać architektem?
- Chciałabym tworzyć. Zmieniać przestrzeń, udoskonalać piękno budynków. Już Winston Churchill mówił, że jeśli my kształtujemy budynki, to budynki kształtują nas. Architektura to nie tylko tworzenie budynków pod kątem estetycznym. To musi być również funkcjonalne. Myślę, że to jest dziedzina, w które będę się spełniał.
- Masz swoich ulubionych architektów?
- Chyba nie. Bardziej interesują mnie epoki, style w architekturze i malarze. Uwielbiam modernizm, secesję. Lubię Marca Chagalla, jego obrazy i ich symbolikę. Lubię również Zdzisława Beksińskiego. Myślę, że ich biografie miały ogromny wpływ na ich twórczość. Mieli bardzo bogatą wyobraźnię, która bardzo mi imponuje.
- Jak wybierałeś szkołę średnią i profil, to kierowałeś się już studiami architektonicznymi?
- Tak. Jestem w klasie z rozszerzoną matematyką i fizyką.
- Masz plan B, na wypadek niepowodzenia?
- Mam pewien pomysł. Powiedziałem to pół żartem, pół serio, ale teraz zacząłem na to patrzeć zupełnie poważnie. Będę robił buty (śmiech). Otworzę sklep i będę robił buty na miarę. Wypatrzyłem kiedyś w Warszawie sklep, który działa od XIX wieku. Rodzina z pokolenia na pokolenie robi buty na miarę z różnych skór. Te buty są naprawdę drogie. Cały pomysł bardzo mi się spodobał. I jeśli mi się nie uda z architekturą, to tym się zajmę.
- A pasje oprócz architektury?
- Bardzo lubię podróżować. Gdy jestem w nowym mieście, zawsze dużą uwagę przywiązuję do budynków. Lubię w taki sposób poznawać architekturę, kulturę, sztukę. Chciałbym przez pewien czas zamieszkać we Lwowie. Urzekło mnie to miasto. Byłem tam na wakacjach. To miasto różni się od miast europejskich. Ma ten klimat. Tam ludzie żyją inaczej, jest gwarno. Kiedyś wszedłem w podwórko i poczułem się jak we włoskim filmie. Byłem również w Wilnie, ale to miasto wywarło na mnie mniejsze wrażenie. Chciałbym w przyszłości przejechać się koleją transsyberyjską. Interesuję się również sportem. W gimnazjum uczyłem się w klasie sportowej. Teraz często jeżdżę na rowerze. W wolnym czasie współpracuję ze Stowarzyszeniem Elbląg Europa. Uczestniczyłem w Młodzieżowej Majówce, w Wieczorkach Kulturalnych, w wymianach międzynarodowych. Byłem z nimi w Niemczech i na Litwie. Uwielbiam również muzykę klasyczną, przede wszystkim Fryderyka Chopina i Wojciecha Kilara.
- Myślisz, że warto się rozwijać?
- Trzeba coś robić, żeby mieć ciekawsze życie (śmiech). Poszerzanie swoich horyzontów łączy się z poznawaniem nowych osób i byciem szczęśliwym. Ciężka praca wymaga poświęcenia, to normalne. Rysowanie wymaga kreatywności, cierpliwości, myślenia. Jednak to daje mi tak ogromną przyjemność, że mam ochotę działać dalej.
- Lubisz Elbląg?
- Miasto lubię, jednak myślę, że ludzie trochę za mało działają, a za dużo narzekają. O godzinie dwudziestej na elbląskich ulicach jest pusto. Mimo wszystko mam do Elbląga duży sentyment, myślę, że miasto ma potencjał.
- Czy są w Elblągu jakieś budowle, które szczególnie Ci się podobają?
- Duże wrażenie robi na mnie Katedra św. Mikołaja, jej wysokość, potęga. Również bardzo podoba mi się kamienica naprzeciw dworca PKP. Wielu turystów chwali tę budowlę.
rozmawiała Anna Kaniewska