Cieszą nasze oczy niemal od chwili, kiedy zniknie śnieg. O to, aby mogły pięknie rozkwitnąć na wiosnę, musimy zadbać już teraz. Wrzesień i październik to czas sadzenia w ogrodach i na balkonach bulw i cebul tulipanów, narcyzów, przebiśniegów i innych gatunków.
Rośliny cebulowe i bulwiaste należą do wielkiej rodziny bylin. To, co je odróżnia od pozostałych, to specjalne organy pozwalające przetrwać surową w naszym klimacie zimę. Cebule i bulwy to podziemne organy spichrzowe, w których rośliny zgromadziły materiały zapasowe i z których w odpowiednim czasie wyrosną nowe pędy.
Cebule składają się z kilku łusek okrywających łodygę. Te suche chronią cebulę przed wysychaniem i uszkodzeniami. Dlatego często popełnianym błędem jest „obdzieranie” z tej ochronnej warstwy cebul przez mniej doświadczonych miłośników kwiatów, co pozbawia rośliny naturalnej ochrony. Wszystkie łuski są zrośnięte z tzw. piętką, z której wyrastają korzenie. Poza tym w cebulach występują również zaczątki liści i kwiatów odpowiedzialnych za zaopatrywanie w substancje pokarmowe.
Bulwy są organem spichrzowym pochodzenia pędowego lub korzeniowego. Ich wnętrze pokryte jest skórzastą warstwą ochronną. Bulwy mają różne kształty. Często w zależności od późniejszej barwy kwiatu mają też różne odcienie tzw. skórki. Dla przykładu: na bulwach korzeniowych zawilca ogrodowego są obok siebie osadzone zgrubiałe, jakby pazurkowane korzenie. Z kolei bulwy pędowe rannika zazwyczaj są grube i jakby kuliste. Z ich „oczek” wyrastają nowe pędy.
Jesień to czas wysadzania będących o tej porze roku w stanie spoczynku cebul. Z pojawiających się na ich wierzchołku sztywnych zaczątków liści, na wiosnę przebiją się ku słońcu piękne kwiatostany krokusów, tulipanów i żonkili. Na miejsca cieniolubne nadają się jedynie przylaszczki i ciemierniki. Toteż po wybraniu odpowiednich dla naszych wymagań estetycznych cebul powinniśmy zadbać o odpowiednie, słoneczne stanowisko, aby mogły się z nich wykształcić dorodne kwiatostany. Po mroźnej zimie bowiem, to właśnie ciepło słoneczne jest najważniejszym bodźcem do wzrostu. Dobrze też gatunki wrażliwe na mróz, takie jak różowe i białe serduszka, Narcissus jonquilla oraz Narcissus bulbocodium okryć na zimę warstwą suchych liści i gałązek, które odizolują rośliny od głębokiego mrozu. Warstwę ochronną stanowić też może rozłożony późną jesienią kompost, który wraz z rozpuszczającym się wiosną śniegiem dostarczy roślinom potrzebnych składników pokarmowych.
Jak sadzić
Gatunki, które wolno się zakorzeniają, muszą znaleźć się w glebie najpóźniej do końca września. Są to: przebiśniegi, śnieżyce, narcyzy, krokusy, szachownice i cebulice. Pozostałe można wysadzać jeszcze w październiku. Ogólna zasada odnośnie głębokości sadzenia głosi, że głębokość sadzenia równa się trzykrotnej wysokości cebul i bulw. Przy czym na glebach piaszczystych może być nieco większa (o ok. 2-3 cm), a na cięższych nieco mniejsza. I tak: dla szafirków, ranników, krokusów, przebiśniegów i jaskrów jest to ok. 5 cm; dla kosaćców żyłkowanych i tulipanów botanicznych jest to ok. 10 cm; dla ogrodowych tulipanów, narcyzów i hiacyntów jest to ok. 15 cm, a najgłębiej powinniśmy zakopywać cesarską koronę – jest ok. 20-25 cm. Przy czym cebule większe od orzecha włoskiego sadzi się pojedynczo, wykopując dołek dla każdej, a cebule malutkie można sadzić za pomocą dołownika, który robi dołek wystarczający dla 2-3 cebulek. Odległość sadzenia to 5-8 cm dla małych cebul i 10-15 cm dla cebul dużych. Osoby, które chcą stworzyć na swoim przyszłorocznym trawniku wiosenną łączkę, powinny małe gatunki cebulowe (krokusy botaniczne, śnieżki, małe szachownice, przebiśniegi, szafirki lub cebulice) rozsiać ręcznie i sadzić tam, gdzie upadły. Późną wiosną po przekwitnięciu kwiatków trawnik można normalnie kosić.
Na obsadzenie brzegów zbiornika wodnego świetnie nadają się narcyzy, śnieżyce i kaczyńce.
W otoczeniu drzew poradzą sobie: narcyzy, krokusy, przebiśniegi, cebulice i śnieżyce.
Na rabatę bylinową, którą można skomponować we wzory geometryczne, nadają się: tulipany i narcyzy ogrodowe, hiacynty, cesarskie korony, jaskry, pierwiosnki i szafirki.
Na balkonach, w donicach o dużym promieniu można stworzyć też oryginalną kompozycję z kwiatów cebulowych. Tworząc takie dzieło, pamiętać należy o wysokości roślin, kiedy kwitną. Dlatego najwyższe najlepiej sadzić od środka, umieszczając w kierunku brzegu coraz mniejsze kwiatki. W ten sposób wszystkie rośliny będą miały dostęp do słońca, a donica nie będzie się przewracać.
Cebule składają się z kilku łusek okrywających łodygę. Te suche chronią cebulę przed wysychaniem i uszkodzeniami. Dlatego często popełnianym błędem jest „obdzieranie” z tej ochronnej warstwy cebul przez mniej doświadczonych miłośników kwiatów, co pozbawia rośliny naturalnej ochrony. Wszystkie łuski są zrośnięte z tzw. piętką, z której wyrastają korzenie. Poza tym w cebulach występują również zaczątki liści i kwiatów odpowiedzialnych za zaopatrywanie w substancje pokarmowe.
Bulwy są organem spichrzowym pochodzenia pędowego lub korzeniowego. Ich wnętrze pokryte jest skórzastą warstwą ochronną. Bulwy mają różne kształty. Często w zależności od późniejszej barwy kwiatu mają też różne odcienie tzw. skórki. Dla przykładu: na bulwach korzeniowych zawilca ogrodowego są obok siebie osadzone zgrubiałe, jakby pazurkowane korzenie. Z kolei bulwy pędowe rannika zazwyczaj są grube i jakby kuliste. Z ich „oczek” wyrastają nowe pędy.
Jesień to czas wysadzania będących o tej porze roku w stanie spoczynku cebul. Z pojawiających się na ich wierzchołku sztywnych zaczątków liści, na wiosnę przebiją się ku słońcu piękne kwiatostany krokusów, tulipanów i żonkili. Na miejsca cieniolubne nadają się jedynie przylaszczki i ciemierniki. Toteż po wybraniu odpowiednich dla naszych wymagań estetycznych cebul powinniśmy zadbać o odpowiednie, słoneczne stanowisko, aby mogły się z nich wykształcić dorodne kwiatostany. Po mroźnej zimie bowiem, to właśnie ciepło słoneczne jest najważniejszym bodźcem do wzrostu. Dobrze też gatunki wrażliwe na mróz, takie jak różowe i białe serduszka, Narcissus jonquilla oraz Narcissus bulbocodium okryć na zimę warstwą suchych liści i gałązek, które odizolują rośliny od głębokiego mrozu. Warstwę ochronną stanowić też może rozłożony późną jesienią kompost, który wraz z rozpuszczającym się wiosną śniegiem dostarczy roślinom potrzebnych składników pokarmowych.
Jak sadzić
Gatunki, które wolno się zakorzeniają, muszą znaleźć się w glebie najpóźniej do końca września. Są to: przebiśniegi, śnieżyce, narcyzy, krokusy, szachownice i cebulice. Pozostałe można wysadzać jeszcze w październiku. Ogólna zasada odnośnie głębokości sadzenia głosi, że głębokość sadzenia równa się trzykrotnej wysokości cebul i bulw. Przy czym na glebach piaszczystych może być nieco większa (o ok. 2-3 cm), a na cięższych nieco mniejsza. I tak: dla szafirków, ranników, krokusów, przebiśniegów i jaskrów jest to ok. 5 cm; dla kosaćców żyłkowanych i tulipanów botanicznych jest to ok. 10 cm; dla ogrodowych tulipanów, narcyzów i hiacyntów jest to ok. 15 cm, a najgłębiej powinniśmy zakopywać cesarską koronę – jest ok. 20-25 cm. Przy czym cebule większe od orzecha włoskiego sadzi się pojedynczo, wykopując dołek dla każdej, a cebule malutkie można sadzić za pomocą dołownika, który robi dołek wystarczający dla 2-3 cebulek. Odległość sadzenia to 5-8 cm dla małych cebul i 10-15 cm dla cebul dużych. Osoby, które chcą stworzyć na swoim przyszłorocznym trawniku wiosenną łączkę, powinny małe gatunki cebulowe (krokusy botaniczne, śnieżki, małe szachownice, przebiśniegi, szafirki lub cebulice) rozsiać ręcznie i sadzić tam, gdzie upadły. Późną wiosną po przekwitnięciu kwiatków trawnik można normalnie kosić.
Na obsadzenie brzegów zbiornika wodnego świetnie nadają się narcyzy, śnieżyce i kaczyńce.
W otoczeniu drzew poradzą sobie: narcyzy, krokusy, przebiśniegi, cebulice i śnieżyce.
Na rabatę bylinową, którą można skomponować we wzory geometryczne, nadają się: tulipany i narcyzy ogrodowe, hiacynty, cesarskie korony, jaskry, pierwiosnki i szafirki.
Na balkonach, w donicach o dużym promieniu można stworzyć też oryginalną kompozycję z kwiatów cebulowych. Tworząc takie dzieło, pamiętać należy o wysokości roślin, kiedy kwitną. Dlatego najwyższe najlepiej sadzić od środka, umieszczając w kierunku brzegu coraz mniejsze kwiatki. W ten sposób wszystkie rośliny będą miały dostęp do słońca, a donica nie będzie się przewracać.
mk