- Warto wrócić do idei powołania Elbląskiego Muzeum Techniki – pisze nasz Czytelnik. I przesyła kolejną porcję ciekawostek związanych z zakładami Komnicka. Samochody tej marki startowały m.in. w I Międzynarodowym Grand Prix Niemiec w 1926 roku. - To pierwszy tak dobrze udokumentowany start, również na filmie – pisze Dariusz Babojć.
11 lipca 1926 roku w Berlinie na torze AVUS odbyło się wyjątkowe, pierwsze międzynarodowe Grand Prix Niemiec w wyścigach samochodowych. Zarejestrowano 46 załóg, wystartowało 38, wyścig ukończyło 17, a zmagania maszyn i kierowców oglądało 230 tysięcy kibiców.
Avus (Automobil-, Verkehrs- und Übungsstraße) w Berlinie był używany od 1921 r. podczas mniejszych imprez narodowych. Służył zarówno jako testowy tor samochodowy, jak i droga łącząca Berlin z Poczdamem. Składał się z dwóch 9,5 km równoległych prostych w dzielnicy Grunewald, połączonych na końcu Poczdamu przez lekko pochyloną lewą szeroką 180-stopniową pętlę południową, a na końcu Berlina, na północy, przez szerszy lewy łuk o 180 stopni po lewej stronie.
Tylko na tych dwóch zakrętach kierowcy musieli zwolnić tempo do 70 lub 80 km/h, w przeciwnym razie mogliby jechać z maksymalną prędkością na dwóch długich odcinkach.
Długość pierwszego okrążenia wynosiła 20,404 km, ponieważ obejmowała 831 metrów , rozpoczynając od prostej, podczas gdy pozostałe okrążenia miały długość 19,573 km. Wyścig trwał 20 okrążeń, co dało łączną odległość 392,291 km. Proste miały szerokość 8 metrów; North Turn miał szerokość 12 metrów, a South Turn 18 metrów. Nawierzchnia drogi pokryta była makadamem.
Łączna pula nagród w zawodach wyniosła 41 000 marek. Zwycięzca w każdej z klas otrzymał 6000 marek nagrody, drugi 3000 i trzeci 1000 marek. Nagroda dla ogólnego zwycięzcy wyniosła 17 000 marek, w tym 6 000 dla wygranej w klasie oraz cenny ogromny złoty puchar AvD.
Z zasady miał to być wyścig samochodów sportowych. Wśród nich były auta, które zostały zbudowane lata wcześniej w zaledwie dwóch lub trzech egzemplarzach, a niektóre przez firmy już nieistniejące w 1926 roku.
Ponadto samochody turystyczne biorące udział w wyścigu od samego początku były skazane na odgrywanie jedynie statystycznych ról. Zyskały one sportowy wygląd poprzez usunięcie wszystkich elementów, które można było odkręcić. Publiczność miała wrażenie, że była to raczej bitwa wyścigowa, a nie wyścig samochodów sportowych.
Organizator wprowadził kilka bardzo liberalnych przepisów, które obok typowo wyścigowych pojazdów marek: Chiribiri, OM, Talbot i Mercedes, dopuszczały do wyścigu samochody ze zmianami w silniku i układzie wydechowym. Tak więc był to w rzeczywistości wyścig formuły libre (wolna formuła), a nie wyścig samochodów typowo sportowych.
Auta zostały podzielone na trzy klasy ze względu na pojemność silnika:
Klasa D: ponad 2000 cm³ do 3000 cm³, minimalna waga: 1000 kg, nadwozie czteroosobowe, oznaczone białym paskiem na masce. Miały dwa cienkie, czarne paski w odległości około ½ stopy, z białym kolorem między nimi.
Klasa E: ponad 1500 cm³ do 2000 cm³, min. waga: 800 kg, czteromiejscowe nadwozie, oznaczone czerwonym paskiem na masce.
Klasa F: ponad 1100 cm³ do 1500 cm³, min. waga: 700 kg, dwumiejscowe nadwozie, oznaczone czarnym paskiem na masce.
Komnick C2 kierowany przez Hansa Lohmanna wystartował w klasie D. Posiadał numer startowy 1 (widoczny na filmie). Po zaciętym pojedynku kierowca zrezygnował z wyścigu po 6 okrążeniach. Powodem jednak nie była awaria samochodu, lecz warunki atmosferyczne i racjonalizm.
Komnick 8/40 PS kierowany przez Otto Komnicka wystartował w klasie E z numerem startowym 18. Po bardzo dobrym udziale w wyścigu, zrezygnował po 13 okrążeniu, a powodem takiej decyzji nie była awaria, lecz podobnie jak u Lohmanna warunki pogodowe, zdrowy rozsądek i racjonalizm.
Statystyki zawodów
Najszybsze okrążenie w grupie 2000 cm³ - 3000 cm³: Christian Riecken (NAG) na 20 okrążeniu 7min 42,8 s = 152,3 km/h.
Najszybsze okrążenie w grupie 1500 cm³- 2000 cm³: Adolf Rosenberger (Mercedes) na 2. okrążeniu 7min19.0 s = 160,5 km/h.
Najszybsze okrążenie w grupie 1100 cm³ - 1500 cm³: Ferdinando Minoia (OM) na 2. okrążeniu 7min 17.6 s przy 161,0 km/h.
Średnia prędkość zwycięzcy 3000 cm³, Riecken: 132,6 km/h.
Średnia prędkość zwycięzcy 2000 cm³, Caracciola: w 2h 54 min 17,8 s przy 135,0 km/h.
Średnia prędkość zwycięzcy, 1500 cm³, Klöble: w 3 h 07 min 27,0 s przy 125,6 km/h.
Pogoda: słonecznie i sucho na początku, deszcz od 4 okrążenia przez około godzinę, sucho na końcu. Podczas zwodów doszło do tragicznego wypadku, w którym kierowca Adolf Rosenbergerg na Mercedesie uderzył w trójkę widzów, zabijając ich na miejscu.
Wielkim zwycięzcą wyścigu został Rudolf Caracciola na Mercedesie z numerem startowym 14, startujący w klasie E, który odcinek 392.291 km pokonał w 2h 54min 17.8 s.
W 11 sekundzie filmu widoczne auto z nr 1 to Komnick C2 kierowany przez Hansa Lohmanna w Klasie D: ponad 2000 cm³ do 3000 cm3.
Grand Prix Niemiec powróci na tor AVUS dopiero w 1959 roku.
Uważam, że warto wrócić do tematu powstania Elbląskiego Muzeum Techniki
Źródła:
http://www.kolumbus.fi/leif.snellman/gp2607.htm
http://www.rudolfcaracciola.org/index_eng.htm
http://www.dlg.speedfreaks.org/archive/gen/1926.html#gpd
https://en.wikipedia.org/wiki/1926_German_Grand_Prix
https://de.wikipedia.org/wiki/Gro%C3%9Fer_Preis_von_Deutschland_1926