Taniec towarzyski to niezwykła dziedzina sportu balansująca na granicy ze sztuką. Tancerze przede wszystkim doskonalą swój warsztat techniczny, sprawność fizyczną, wszelkie umiejętności sportowe. Jednak dla widza taniec towarzyski to głównie sztuka.
Oglądając pary taneczne, odbiorcy podziwiają ich kunszt aktorski, piękno, grację. Każda para posiada niezwykłą moc przyciągania uwagi, niekiedy od tańczącej pary nie można oderwać oczu. Bardzo interesującym jest fakt, że wrażenia towarzyszące widzom na turnieju tanecznym są zupełnie inne niż te podczas uczestnictwa w meczach sportowych. Tancerze natomiast doświadczają bardzo podobnego mechanizmu w przeżywaniu emocji przedstartowych jak sportowcy innych dyscyplin. Organizmy tancerzy podczas turniejów, ale także i treningów, zmagają się z ogromnym obciążeniem fizycznym. Turniej taneczny dostarcza wielu emocji i doświadczeń, jest on sytuacją generującą stres w takim samym stopniu, jak każdy inny start sportowy.
Można by powiedzieć, że podział ten jest magią tego sportu. Czynnikiem różnicującym w stosunku do innych dyscyplin jest gra aktorska tancerzy. To ona powoduje wyjątkowy sposób odbioru tańca przez widza.
Tancerze mają dwa główne zadania do spełnienia. Po pierwsze, mają zaprezentować odpowiednie umiejętności techniczne i sprawność fizyczną, które pozwolą im zdobyć jak najwyższe miejsce na turnieju. Po drugie, mają za zadanie przenieść widza w „inny świat”. Mają go oczarować, przekazać pewne wrażenia i emocje, tak by widz je współodczuwał. Celem pary jest skierowanie uwagi odbiorcy właśnie na nią, tancerze razem z aspektem fizycznym wkładają w swój taniec własną osobowość.
To dzięki tym dwóm czynnikom taniec towarzyski jest tak trudny i niezwykle złożony, ale także magiczny i piękny. Przekazać taniec w techniczny i jednocześnie prawdziwy, nie sztuczny sposób, jest bardzo ciężko. Jednak ten czynnik aktorski powoduje inną perspektywę postrzegania tańca – taniec nie zawsze jest traktowany jako sport. Panuje przekonanie, że jest on lekki, widowiskowy, przyjemny, wykonywany zawsze z uśmiechem na twarzy, więc gdzie tu miejsce na walkę? A to właśnie nad tą gracją pracuje się godzinami, latami. Tancerze trenują kondycję, technikę, pracują nad emocjami, wytrzymałością. Będąc zdeterminowanymi w działaniu, w sali treningowej zostawiają ogromną część własnego życia, własnego zdrowia. Ciężką pracą pragną uwarunkować swój sukces.
Niewątpliwie ciężko jest jednoznacznie określić, czy taniec to sport, czy też sztuka. Wszystko zależy od postrzegających go osób. Dla jednych jest głównie sportem, dla innych przede wszystkim sztuką. Jednakże, by obserwować taniec na najwyższym poziomie, musi być wzięty pod uwagę zarówno aspekt sportowy, jak i osobowościowy. Najlepsze na świecie pary sportowe wręcz w idealny sposób potrafią połączyć oba te elementy, nadając tańcu sportowemu status bardzo złożonego sportu przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego wyrazu artystycznego.
Taniec to sport z charakterem, m.in. dlatego wywołuje tyle wątpliwości i komentarzy. To sport dla ludzi silnych, który też silnych ludzi kształtuje.
Można by powiedzieć, że podział ten jest magią tego sportu. Czynnikiem różnicującym w stosunku do innych dyscyplin jest gra aktorska tancerzy. To ona powoduje wyjątkowy sposób odbioru tańca przez widza.
Tancerze mają dwa główne zadania do spełnienia. Po pierwsze, mają zaprezentować odpowiednie umiejętności techniczne i sprawność fizyczną, które pozwolą im zdobyć jak najwyższe miejsce na turnieju. Po drugie, mają za zadanie przenieść widza w „inny świat”. Mają go oczarować, przekazać pewne wrażenia i emocje, tak by widz je współodczuwał. Celem pary jest skierowanie uwagi odbiorcy właśnie na nią, tancerze razem z aspektem fizycznym wkładają w swój taniec własną osobowość.
To dzięki tym dwóm czynnikom taniec towarzyski jest tak trudny i niezwykle złożony, ale także magiczny i piękny. Przekazać taniec w techniczny i jednocześnie prawdziwy, nie sztuczny sposób, jest bardzo ciężko. Jednak ten czynnik aktorski powoduje inną perspektywę postrzegania tańca – taniec nie zawsze jest traktowany jako sport. Panuje przekonanie, że jest on lekki, widowiskowy, przyjemny, wykonywany zawsze z uśmiechem na twarzy, więc gdzie tu miejsce na walkę? A to właśnie nad tą gracją pracuje się godzinami, latami. Tancerze trenują kondycję, technikę, pracują nad emocjami, wytrzymałością. Będąc zdeterminowanymi w działaniu, w sali treningowej zostawiają ogromną część własnego życia, własnego zdrowia. Ciężką pracą pragną uwarunkować swój sukces.
Niewątpliwie ciężko jest jednoznacznie określić, czy taniec to sport, czy też sztuka. Wszystko zależy od postrzegających go osób. Dla jednych jest głównie sportem, dla innych przede wszystkim sztuką. Jednakże, by obserwować taniec na najwyższym poziomie, musi być wzięty pod uwagę zarówno aspekt sportowy, jak i osobowościowy. Najlepsze na świecie pary sportowe wręcz w idealny sposób potrafią połączyć oba te elementy, nadając tańcu sportowemu status bardzo złożonego sportu przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego wyrazu artystycznego.
Taniec to sport z charakterem, m.in. dlatego wywołuje tyle wątpliwości i komentarzy. To sport dla ludzi silnych, który też silnych ludzi kształtuje.
Paulina Kowal, („Światowid”)
