W Wigilię Bożego Narodzenia już nikt z rana nie myje się w zimnej wodzie z monetami, aby zapewnić sobie dostatek na przyszły rok. Przetrwały za to inne tradycje, które warto kultywować.
Szał przedświątecznych zakupów już prawie za nami. Gdy już wszystko przygotujemy na przyjęcie gości, warto skupić się na wymiarze duchowym świąt, by były one ciepłe, radosne i oczywiście rodzinne. Pielęgnowanie tradycyjnych zwyczajów i rytuałów świątecznych to dobry sposób, aby umocnić więzi międzypokoleniowe między najbliższymi.
W Wigilię Bożego Narodzenia już nikt z rana nie myje się w zimnej wodzie z monetami, aby zapewnić sobie dostatek na przyszły rok. Mali chłopcy, zwani połaźnikami, nie odwiedzają wczesnym rankiem swoich sąsiadów, składając im życzenia, aby zapewnić pomyślność i spokój domowi. Nikt już też się nie przejmuje przesądem o fatalnych skutkach odwiedzin kobiety jako pierwszej osoby przychodzącej w przeddzień Bożego Narodzenia, bo według wierzeń mogła ona ściągnąć na mieszkańców nieszczęście, chorobę, a nawet śmierć. Wreszcie nikt też w dzisiejszych czasach nie dźwiga pieca, aby zapewnić sobie siłę na cały rok.
Do dzisiejszych czasów przetrwały za to inne liczne tradycje. W wigilię stroimy choinkę - drzewo życia. Ubieramy ją w dniu, w którym wspominamy Adama i Ewę, aby przypomnieć nam naukę o upadku i odkupieniu rodzaju ludzkiego, natomiast składanie prezentów pod choinką, jest naśladowaniem dobroci.
Przestrzegamy, aby tego dnia nie kłócić się ani nie chorować, bo „jaka wigilia, taki cały rok”. A podczas gotowania zabieramy łuskę karpia i wsadzamy do portfela, by nie zabrakło nam pieniędzy. Skoro już o pieniądzach mowa: temu, kto znajdzie grosik w uszkach, na pewno ich nie zabraknie.
Cały dzień utrzymujemy ścisły post, aby podczas uroczystej kolacji spróbować każdej z dwunastu potraw, by ni zabrakło ich w przyszłym roku. Obowiązkowo też pilnujemy, aby pranie nie wisiało na sznurkach, bo problemy z poprzedniego roku przeniosą się na kolejny.
Pamiętajmy, aby pod biały obrus włożyć trochę sianka, które symbolizuje narodzenie Jezusa w ubóstwie, a także o przygotowaniu dodatkowego nakrycia przeznaczonego dla niespodziewanego gościa.
Z rozpoczęciem wieczerzy czekamy na pierwszą gwiazdkę, którą według Biblii na wschodniej stronie nieba ujrzeli Trzej Królowie. Kolację rozpoczynamy wspólną modlitwą i podzieleniem się opłatkiem, które uważane jest najważniejszą część podczas wigilii. Dzielenie się opłatkiem oznacza wzajemne pojednanie, zbliża oddalonych a także uczy, że ostatni kawałek chleba należy podzielić z bliskimi. Wieczór wigilijny kończymy Pasterką. Zgodnie z tradycją upamiętnia ona przybycie do Betlejem pasterzy i złożenie przez nich hołdu nowo narodzonemu Mesjaszowi.
Ważne, aby przekazywać tradycję z pokolenia na pokolenie. Warto kultywować starsze zwyczaje jak i tworzyć swoje własne, aby każdy poczuł wyjątkowość i magię świąt.
Autorka jest studentką polonistyki PWSZ (specjalność dziennikarko-publicystyczna). Korzystała z następujących źródeł: strony internetowej parafii Ofiarowania Pańskiego w Poznaniu, seniorzy.pl i rp.pl
W Wigilię Bożego Narodzenia już nikt z rana nie myje się w zimnej wodzie z monetami, aby zapewnić sobie dostatek na przyszły rok. Mali chłopcy, zwani połaźnikami, nie odwiedzają wczesnym rankiem swoich sąsiadów, składając im życzenia, aby zapewnić pomyślność i spokój domowi. Nikt już też się nie przejmuje przesądem o fatalnych skutkach odwiedzin kobiety jako pierwszej osoby przychodzącej w przeddzień Bożego Narodzenia, bo według wierzeń mogła ona ściągnąć na mieszkańców nieszczęście, chorobę, a nawet śmierć. Wreszcie nikt też w dzisiejszych czasach nie dźwiga pieca, aby zapewnić sobie siłę na cały rok.
Do dzisiejszych czasów przetrwały za to inne liczne tradycje. W wigilię stroimy choinkę - drzewo życia. Ubieramy ją w dniu, w którym wspominamy Adama i Ewę, aby przypomnieć nam naukę o upadku i odkupieniu rodzaju ludzkiego, natomiast składanie prezentów pod choinką, jest naśladowaniem dobroci.
Przestrzegamy, aby tego dnia nie kłócić się ani nie chorować, bo „jaka wigilia, taki cały rok”. A podczas gotowania zabieramy łuskę karpia i wsadzamy do portfela, by nie zabrakło nam pieniędzy. Skoro już o pieniądzach mowa: temu, kto znajdzie grosik w uszkach, na pewno ich nie zabraknie.
Cały dzień utrzymujemy ścisły post, aby podczas uroczystej kolacji spróbować każdej z dwunastu potraw, by ni zabrakło ich w przyszłym roku. Obowiązkowo też pilnujemy, aby pranie nie wisiało na sznurkach, bo problemy z poprzedniego roku przeniosą się na kolejny.
Pamiętajmy, aby pod biały obrus włożyć trochę sianka, które symbolizuje narodzenie Jezusa w ubóstwie, a także o przygotowaniu dodatkowego nakrycia przeznaczonego dla niespodziewanego gościa.
Z rozpoczęciem wieczerzy czekamy na pierwszą gwiazdkę, którą według Biblii na wschodniej stronie nieba ujrzeli Trzej Królowie. Kolację rozpoczynamy wspólną modlitwą i podzieleniem się opłatkiem, które uważane jest najważniejszą część podczas wigilii. Dzielenie się opłatkiem oznacza wzajemne pojednanie, zbliża oddalonych a także uczy, że ostatni kawałek chleba należy podzielić z bliskimi. Wieczór wigilijny kończymy Pasterką. Zgodnie z tradycją upamiętnia ona przybycie do Betlejem pasterzy i złożenie przez nich hołdu nowo narodzonemu Mesjaszowi.
Ważne, aby przekazywać tradycję z pokolenia na pokolenie. Warto kultywować starsze zwyczaje jak i tworzyć swoje własne, aby każdy poczuł wyjątkowość i magię świąt.
Oliwia Junik
Autorka jest studentką polonistyki PWSZ (specjalność dziennikarko-publicystyczna). Korzystała z następujących źródeł: strony internetowej parafii Ofiarowania Pańskiego w Poznaniu, seniorzy.pl i rp.pl