Dziś Światowy Dzień Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca to ruch humanitarny stworzony, aby chronić ludzkie zdrowie i życie.
Do ruchu tego należą:
- Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, który jest strażnikiem prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych, mogącym składać skargi do Komitetu Praw Człowieka ONZ oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
- Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Krajowych Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
- Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca z większości państw muzułmańskich oraz Czerwonej Tarczy Dawida z Izraela.
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża jest niezależną, neutralną organizacją zapewniającą ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny i przemocy.
Czerwony Krzyż powstał w 1863 r. z inicjatywy szwajcarskiego filantropa i finansisty Henrego Dunanta, wstrząśniętego widokiem dogorywających i pozostawionych sobie rannych, których ujrzał 24 czerwca 1859 r. na pobojowisku wielkiej bitwy pod Solferino, gdzie armia cesarstwa Austrii stoczyła krwawą, całodniową bitwę z armią włoską wspomaganą przez armię francuską. W wyniku bitwy na polu walki pozostało około 40 tysięcy ofiar, którym przy udziale miejscowej ludności Henry Dunant usiłował pomóc. Po powrocie do rodzinnej Genewy napisał książkę pt. „Wspomnienie Solferino”, w której zawarł opis tego, co widział i przeżył, oraz przedstawił swoją ideę powołania dodatkowej służby medycznej, która miałaby nieść pomoc rannym w czasie wojny. Zaproponował też powołanie narodowych stowarzyszeń pomocy oraz postulował, by ranni oraz ci, którzy się nimi opiekują, byli uznawani za osoby neutralne nawet na polu walki. Przedstawione w książce pomysły poparli czterej znani obywatele Genewy: Gustave Moynier, gen. Guillaume-Henri Dufour, dr Louis Appia i dr Théodore Maunoir, powołując wspólnie Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym, który przekształcił się później w Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża otrzymał obecną nazwę w 1880 r. po przyjęciu jako znaku rozpoznawczego dla sanitariuszy i szpitali polowych białego krzyża na czerwonym tle. Zajmuje się m.in. zbieraniem informacji o jeńcach, osobach internowanych i zaginionych. Interweniuje w tych sprawach u właściwych władz, zajmuje się poszukiwaniem zaginionych oraz wymianą jeńców podczas wojny. Spieszył z pomocą humanitarną ofiarom konfliktów w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Afryce. Z upoważnienia stron walczących może występować w roli mediatora i pośredniczyć w wymianie jeńców wojennych, rannych i chorych osób cywilnych.
Stanowi część składową Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Półksiężyca i jako jego najstarsza część jest naczelnym organem obradującym i kontrolującym pozostałe. Może składać się maksymalnie z 25 członków, którzy spotykają się na zgromadzeniu 10 razy w roku. Swoją kwaterę główną ma w Genewie, w Szwajcarii. Od roku 1919 r. wydaje pismo zatytułowane „Revue internationale de la Croix Rouge”.
Członkami Komitetu są wyłącznie obywatele Szwajcarii, co ma zagwarantować, że jego działalność na polu międzynarodowym jest wyłącznie humanitarna, bezstronna i niezależna od interesów narodowych. Fakt, że członkowie komitetu są wyłącznie Szwajcarami, nie wyklucza możliwości, aby jego pracownicy byli innej narodowości. Ponad 1400 osób pracuje obecnie na polowych misjach Czerwonego Krzyża na całym świecie.
Organizacja Czerwonego Półksiężyca powstała jako muzułmański odpowiednik Czerwonego Krzyża. Od czasu wojny rosyjsko-tureckiej w 1876 r. czerwony półksiężyc stał się rozpoznawalnym znakiem pomocy humanitarnej w krajach islamskich. Znak Półksiężyca, który jest symbolem islamu, został oficjalnie wpisany do Konwencji Genewskich z 1929 r. i od tego momentu funkcjonuje na równi ze znakiem Czerwonego Krzyża.
Polski Czerwony Krzyż (PCK) to najstarsza polska organizacja humanitarna, która jest członkiem Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Poza udzielaniem pomocy humanitarnej w czasie klęsk i wojen, zajmuje się: pomocą socjalną, nauką pierwszej pomocy, prowadzeniem zabezpieczeń medycznych imprez masowych, propagowaniem idei honorowego krwiodawstwa oraz rozpowszechnianiem znajomości międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych. Powstał tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, gdy z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski zwołano 18 stycznia 1919 r. naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu ideami Czerwonego Krzyża. Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. W 1921 r. powstały pierwsze Szkolne Koła PCK, których idea żyje do dziś.
- Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, który jest strażnikiem prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych, mogącym składać skargi do Komitetu Praw Człowieka ONZ oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
- Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Krajowych Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
- Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca z większości państw muzułmańskich oraz Czerwonej Tarczy Dawida z Izraela.
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża jest niezależną, neutralną organizacją zapewniającą ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny i przemocy.
Czerwony Krzyż powstał w 1863 r. z inicjatywy szwajcarskiego filantropa i finansisty Henrego Dunanta, wstrząśniętego widokiem dogorywających i pozostawionych sobie rannych, których ujrzał 24 czerwca 1859 r. na pobojowisku wielkiej bitwy pod Solferino, gdzie armia cesarstwa Austrii stoczyła krwawą, całodniową bitwę z armią włoską wspomaganą przez armię francuską. W wyniku bitwy na polu walki pozostało około 40 tysięcy ofiar, którym przy udziale miejscowej ludności Henry Dunant usiłował pomóc. Po powrocie do rodzinnej Genewy napisał książkę pt. „Wspomnienie Solferino”, w której zawarł opis tego, co widział i przeżył, oraz przedstawił swoją ideę powołania dodatkowej służby medycznej, która miałaby nieść pomoc rannym w czasie wojny. Zaproponował też powołanie narodowych stowarzyszeń pomocy oraz postulował, by ranni oraz ci, którzy się nimi opiekują, byli uznawani za osoby neutralne nawet na polu walki. Przedstawione w książce pomysły poparli czterej znani obywatele Genewy: Gustave Moynier, gen. Guillaume-Henri Dufour, dr Louis Appia i dr Théodore Maunoir, powołując wspólnie Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym, który przekształcił się później w Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża otrzymał obecną nazwę w 1880 r. po przyjęciu jako znaku rozpoznawczego dla sanitariuszy i szpitali polowych białego krzyża na czerwonym tle. Zajmuje się m.in. zbieraniem informacji o jeńcach, osobach internowanych i zaginionych. Interweniuje w tych sprawach u właściwych władz, zajmuje się poszukiwaniem zaginionych oraz wymianą jeńców podczas wojny. Spieszył z pomocą humanitarną ofiarom konfliktów w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Afryce. Z upoważnienia stron walczących może występować w roli mediatora i pośredniczyć w wymianie jeńców wojennych, rannych i chorych osób cywilnych.
Stanowi część składową Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Półksiężyca i jako jego najstarsza część jest naczelnym organem obradującym i kontrolującym pozostałe. Może składać się maksymalnie z 25 członków, którzy spotykają się na zgromadzeniu 10 razy w roku. Swoją kwaterę główną ma w Genewie, w Szwajcarii. Od roku 1919 r. wydaje pismo zatytułowane „Revue internationale de la Croix Rouge”.
Członkami Komitetu są wyłącznie obywatele Szwajcarii, co ma zagwarantować, że jego działalność na polu międzynarodowym jest wyłącznie humanitarna, bezstronna i niezależna od interesów narodowych. Fakt, że członkowie komitetu są wyłącznie Szwajcarami, nie wyklucza możliwości, aby jego pracownicy byli innej narodowości. Ponad 1400 osób pracuje obecnie na polowych misjach Czerwonego Krzyża na całym świecie.
Organizacja Czerwonego Półksiężyca powstała jako muzułmański odpowiednik Czerwonego Krzyża. Od czasu wojny rosyjsko-tureckiej w 1876 r. czerwony półksiężyc stał się rozpoznawalnym znakiem pomocy humanitarnej w krajach islamskich. Znak Półksiężyca, który jest symbolem islamu, został oficjalnie wpisany do Konwencji Genewskich z 1929 r. i od tego momentu funkcjonuje na równi ze znakiem Czerwonego Krzyża.
Polski Czerwony Krzyż (PCK) to najstarsza polska organizacja humanitarna, która jest członkiem Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Poza udzielaniem pomocy humanitarnej w czasie klęsk i wojen, zajmuje się: pomocą socjalną, nauką pierwszej pomocy, prowadzeniem zabezpieczeń medycznych imprez masowych, propagowaniem idei honorowego krwiodawstwa oraz rozpowszechnianiem znajomości międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych. Powstał tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, gdy z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski zwołano 18 stycznia 1919 r. naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu ideami Czerwonego Krzyża. Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. W 1921 r. powstały pierwsze Szkolne Koła PCK, których idea żyje do dziś.
mk