Kupując produkty spożywcze, należy zwracać szczególną uwagę na informację znajdującą się na ich opakowaniach określającą termin przydatności do spożycia lub datę minimalnej trwałości.
Jak wyjaśnia Radosław Rzepecki z elbląskiej delegatury Inspekcji Handlowej, zgodnie z ustawą z 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, data minimalnej trwałości oznacza datę, do której przechowywany środek spożywczy zachowuje swoje właściwości. Data ta powinna być poprzedzona określeniem „najlepiej spożyć przed” albo określeniem „najlepiej spożyć przed końcem”.
Natomiast termin przydatności do spożycia oznacza termin, po upływie którego środek spożywczy traci przydatność do spożycia. Termin ten jest podawany w przypadku środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicznie, łatwo psujących się. Data ta powinna być poprzedzona określeniem „należy spożyć do”.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych z 10 lipca 2007 r., nie znakuje się datą minimalnej trwałości albo terminem przydatności do spożycia następujących środków spożywczych: świeżych nieobranych i nierozdrobnionych owoców, warzyw, w tym ziemniaków z wyjątkiem kiełkujących nasion i kiełków roślinnych; wyrobów winiarskich; napojów o zawartości alkoholu powyżej 10% objętościowych; cukru, z wyjątkiem lukru; octu; soli, z wyjątkiem soli jodowanej; gumy do żucia; wyrobów cukierniczych, zawierających wyłącznie albo prawie wyłącznie cukier oraz aromaty i barwniki; produktów piekarskich i ciastkarskich, które są przeznaczone do spożycia w ciągu 24 godzin od wytworzenia; przeznaczonych dla zakładów żywienia zbiorowego napojów bezalkoholowych, soków owocowych, nektarów i napojów alkoholowych, jeżeli ich zawartość w pojedynczym opakowaniu wynosi więcej niż 5 litrów; pojedynczych porcji lodów.
Środki spożywcze po upływie terminu przydatności do spożycia i daty minimalnej trwałości nie mogą być w obrocie handlowym, nawet w obniżonej cenie. Wprowadzanie takich produktów do obrotu lub stosowania ich do produkcji jest wykroczeniem, zagrożonym karą grzywny, a w przypadku produktów o znacznej wartości karą aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.
Natomiast termin przydatności do spożycia oznacza termin, po upływie którego środek spożywczy traci przydatność do spożycia. Termin ten jest podawany w przypadku środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicznie, łatwo psujących się. Data ta powinna być poprzedzona określeniem „należy spożyć do”.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych z 10 lipca 2007 r., nie znakuje się datą minimalnej trwałości albo terminem przydatności do spożycia następujących środków spożywczych: świeżych nieobranych i nierozdrobnionych owoców, warzyw, w tym ziemniaków z wyjątkiem kiełkujących nasion i kiełków roślinnych; wyrobów winiarskich; napojów o zawartości alkoholu powyżej 10% objętościowych; cukru, z wyjątkiem lukru; octu; soli, z wyjątkiem soli jodowanej; gumy do żucia; wyrobów cukierniczych, zawierających wyłącznie albo prawie wyłącznie cukier oraz aromaty i barwniki; produktów piekarskich i ciastkarskich, które są przeznaczone do spożycia w ciągu 24 godzin od wytworzenia; przeznaczonych dla zakładów żywienia zbiorowego napojów bezalkoholowych, soków owocowych, nektarów i napojów alkoholowych, jeżeli ich zawartość w pojedynczym opakowaniu wynosi więcej niż 5 litrów; pojedynczych porcji lodów.
Środki spożywcze po upływie terminu przydatności do spożycia i daty minimalnej trwałości nie mogą być w obrocie handlowym, nawet w obniżonej cenie. Wprowadzanie takich produktów do obrotu lub stosowania ich do produkcji jest wykroczeniem, zagrożonym karą grzywny, a w przypadku produktów o znacznej wartości karą aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.
oprac. A