Witajcie, mam na imię Tamara i mam 14 lat.Tak,mam 14 lat i to tylko dlatego,że moja mama o mnie walczyła, toczyła bardzo nierówną walkę. Mama to moja osobista super bohaterka, moja pielęgniarka, moja kumpela, przyjaciółka, mój lekarz, mój policjant, mój psycholog.Nauczycielka z Niej niestety marna, bo nie łapie matmy hihihi. Jest Kobietą, moją Kobietą. Jest babeczką, która poświęciła dla mnie całą siebie, całą duszę, całe swoje życie, poświęciła bym ja żyła. Poświęciła i pracę i znajomych i to dla mnie!!!! Mówi, że jak będzie trzeba, to się o mnie pokłóci z całym światem! Dlaczego to ona powinna dostać od Was nagrodę? Bo ode mnie nie może, bo ja nie pracuję, a mama wychowuje mnie samiuteńka. Jak miałam 3 latka, zachorowałam na białaczkę, jak miałam 8 lat miałam nawrót tego dziadostwa. Potem była sepsa, zgorzel forniera, straciłam słuch, jeździłam na wózku inwalidzkim (miałam nie chodzić). Wszyscy tracili nadzieję, tylko Mama na nich krzyczała: na lekarzy, na ludzi, na pielęgniarki, nawet na siebie krzyczała, tylko na Boga nie krzyczała. Nie pozwoliła nikomu się poddać, walczyła o mnie... I co? I żyję, chodzę, biegam, chodzę do szkoły, mam znajomych... i doprowadzam tę moją bohaterkę do białej gorączki. Powiedzcie sami, czy nie jest warta odrobiny relaksu? Nigdy nie była w SPA, a wiem, że to jej marzenie... tak dać się rozpieścić przez chwilę... Kiedyś była już tak zmęczona, że powiedziała: "Mam dosyć, pójdę sobie, zamknę drzwi i wrócę za tydzień..." To moja bohaterka.. Pozdrawiam Was wszystkich."