Rano otwierasz oczy, wstajesz i zaczynasz swój dzień. W ciągu dnia wykonujesz szereg różnych czynności. Rozmawiasz z innymi ludźmi na różne tematy. Mówisz, że wszystko jest w porządku, że nigdy nie było lepiej. Mówiąc to uśmiechasz się.
Wieczorem kładziesz się spać, przytulasz głowę do poduszki i myślisz.
O czym ? O tym jak chciałbyś, aby było i o tym jak jest naprawdę....

Powiedzieć Ci jak jest naprawdę ?

Rano otwierasz oczy, jednak przed oderwaniem głowy od poduszki zadajesz sobie pytanie "Po co?Jaki jest tego cel ?"
Nie potrafisz na to odpowiedzieć, kiedyś być może było inaczej, ale to było dawno.
Mówisz, że wszystko jest w porządku, że nigdy nie było lepiej. Mówiąc to uśmiechasz się. Bardzo dobrze wiesz, że to tylko udawanie. Stwierdzasz, że Ty ciągle udajesz kogoś innego niż jesteś w rzeczywistości. Czasami chcesz wykrzyczeć wszystko to, co jest nie tak w Twoim życiu.
Krzycz. Tylko kto to usłyszy ?
Na ulicy widzisz grupę przyjaciół rozmawiających i śmiejących się. Pytasz siebie "Kiedy ja się tak naprawdę śmiałam?" Na przejściu widzisz jakąś parę trzymającą się za ręce. Twoje serce coś ukuło.
Zadajesz sobie pytanie: "Czy kiedykolwiek znajdę kogoś, kto zaakceptuje mnie takim jakim jestem?"
- kolejne trudne pytanie pozostaje bez odpowiedzi. Rozglądasz się wokoło siebie. Widzisz tłum ludzi nieustannie spieszących się.
Myślisz sobie, "Może oni spieszą się kochać ludzi bo tak szybko odchodzą?" Jesteś osobą bardzo wrażliwą, dostrzegasz mnóstwo rzeczy, których inni ludzie nie zauważają,
zwłaszcza ludzką krzywdę...

A powinno być tak:

Rano po otwarciu oczu masz świadomość, że warto żyć. Cały swój dzień wypełniasz radością, uśmiechem, dobrocią, miłością. Dajesz siebie innym, wiesz, że Twoje życie jest bardzo cenne dla Kogoś innego.
Kochasz i jesteś kochana. Nie znasz słów: samotność, cierpienie, smutek, samobójstwo, niezdecydowanie.
W Twoim sercu panuje ład i porządek. Masz jasny cel swojego życia.
Chcesz krzyczeć: Dzięki Ci Boże za ten piękny świat